تنبور جزو سازهای زهی میباشد و با ضربه انگشتان به صدا درمی‌آید و برای نواختن آن از مضراب مصنوعی استفاده نمیشود. تنبور از قدیمی‌ترین سازهای ایرانی به حساب می آید ، که جایگاه عرفانی و مقامی در موسیقی ایرانی دارد. تنبور هرمز یک ساز خوش صدا با کیفیت ساخت بالایی میباشد که برای افراد نیمه حرفه ای و حرفه ای مناسب میباشد.
اندازه تنبور بزرگتر از ساز سه تار است و در قدیم به دوتار معروف بوده است. به این ساز در منطقه های کردهای گوران و قلخانی و کُردی کرمانشاهی تَمیُره خوانده شده و در مناطق لک نشین تمیره نام دارد.
علاقه مندان به ساز های سنتی می توانند مدل های مختلف را در این قسمت مشاهده کنند.
تنبور را برخی نیز تنبوره نامیده اند. امروزه تنبور سازی محلی با دسته ای بلندتر و کاسه ای بزرگتر و منحنی تر از سه تار است ، که دارای ۳ سیم و ۱۴ پرده می باشد. تنبور دارای شکمی گلابی شکل و دسته ای بلند است ، که روی آن از ۱۰ تا ۱۵ پرده بسته میشود. اجزای مختلف این ساز عبارتند از ، کاسه ، دسته ، صفحه ، دستان ، خرک ، سیم گیر ، گوشی ، شیطانک و سیم ها.
از معروف ترین اساتید و نوازندگان ساز تنبور میتوان به ، اسدالله فرمانی ، سهراب پورناظری ، کیخسرو پورناظری ، امیر حیاتی ، سید آرش شهریاری ، سید خداوردی ، جحظه برمکی ، فرید الهامی ، علی‌رضا فیض بشی‌پور ، سید خلیل عالی‌نژاد ، طاهر یارویسی ، رامین کاکاوند ، علی‌اکبر مرادی ، سید عباس معارف اشاره کرد.
ویژگی های تنبور هرمز
- کاسه این ساز از چوب توت ساخته شده است. چوب توت به دلیل صدادهی و ارتعاش مناسب و مقاومت بالا در برابر هوای مرطوب و تغییر شکل نیز از مناسب ترین چوب ها برای ساخت ساز میباشد.
- جنس دسته از چوب گردو است. چوب گردو موجب جلوگیری از تاب برداشتن دسته در اثر نواختن زیاد میشود.
